BEŽIČNE MREŽE

Ove mreže su postale veoma popularne poslednjih godina. One koriste radio-signal, infracrvene talase ili lasere. Na većim razdaljinama, bežične komunikacije se ostvaruju preko mreže mobilne telefonije (npr.mobilni sa mogućnošću pristupa Internet), mikrotalasnim prenosom ili preko satelita.

Povezivanje radio-talasima se koristi za prostorno proširenje lokalnih mreža, ali i olakšava korisnicima sa laptopovima da se povežu na mrežu bez upotrebe kablova. Potrebna je pristupna tačka za računare, koja treba da se poveže na LAN mrežu. Pristupna tačka je slična razvodniku samo što ima antenu.

Računari koji imaju Ethernet karticu za bežični prenos mogu se povezati sa pristupnom tačkom. Razdaljina računara od pristupne tačke sa koje se još uvijek može povezati sa LAN mrežom, varira. Bežične LAN mreže postaju sve popularnije u bolnicama, kao i u poslovnom okruženju gdje se sala za konferencije brzo pretvara u salu za nastavu sa više PC računara povezanih u lokalnu mrežu. Problem u ovoj vrsti bežične mreže je što podatke lako hvataju i oni kojima nisu namijenjeni. U nekim bežičnim mrežama podaci se rastave na dijelove koji se šalju na različitim učestanostima, što otežava osluškivanje. Drugi način je kada predajnik i prijemnik periodično mijenjaju učestanost.

Povezivanje infracrvenim talasima se odvija na vrlo visokim učestanostima, ispod vidljive svjetlosti u elektromagnetnom spektru. Kao i vidljiva svjetlost, infracrveni talasi ne prolaze kroz neprozirne predmete. Zato ova tehnika nije pogodna u svim situacijama. Pošto primjenu infracrvene tehnologije ograničava razdaljina između dva uređaja koji komuniciraju, ona se prvenstveno koristi za povezivanje prenosnog računara sa štampačem. Postali su omiljena metoda sinhronizovanja ličnih digitalnih pomoćnika, kao što su dva Palm Pilota.