TCP/IP slojevi
Mrežni (Internet) sloj
Glavni protokol na mrežnom nivou je IP (Internet Protocol). Pored IP, sloj mreže sadrži još nekoliko pomoćnih protokola (ARP, RARP, ICMP, IGMP i dr.).
Internet sloj je odgovoran za isporuku paketa od hosta do hosta na Internetu. Glavna briga ovog sloja je rutiranje paketa i izbjegavanje zagušenja (odgovara mrežnom sloju OSI modela). Na predajnom kraju IP dijeli segmente podataka u pakete i prikačuje izvorišnu i odredišnu adresu paketima.
Obezbjeđuje pravila za rutiranje paketa preko mreže. Na prijemnom kraju vraća pakete u segmente podataka. On ne vraća potvrdu svaki put kada se paket primi. Oslanja se na TCP da izvede provjeru greške na transportnom sloju.
ARP– Address Resolution Protocol – preslikava logičku IP adresu u fizičku MAC adresu.
U unaprijed utvrđenim vremenskim intervalima, npr. svakih 10 minuta, ARP emituje IP adrese ka lokalnoj mreži. Mrežni uređaj sa svakom adresom reaguje dajući svoju MAC adresu. ARP memoriše IP adrese i povezane MAC adrese u keširanu tabelu tako da ona može biti pozvana kasnije.
Ako je adresa korištena unutar predefinisanog vremenskog intervala, vremenski brojač (timer) za tu adresu se resetuje. One koje nisu ažuriraju se kod sledećeg emitovanja (broadcast).
RIP – Routing Information Protocol – je protokol usmjeravanja koji koriste usmjerivači (ruteri) za odreñivanje najbolje putanje za prenos paketa u međumreži.
Transportni sloj
Na transportnom nivou, TCP/IP definiše dva protokola: TCP i UDP (User Datagram Protocol).
TCP je transportni protokol konekcionog tipa koji omogućava uspostavljanje pouzdanog toka bajtova između dvije udaljene aplikacije. TCP obavlja segmentaciju toka bajtova na poruke koje proslijeđuje internet sloju. Dodjeljuje redni broj svakom segmentu kako ga šalje. Na strani odredišta, TCP rekonstruiše tok bajtova i proslijeđuje ga aplikaciji. Vraća potvrdu svaki put kada se segment primi bez greške. Ako je bilo greške segment se odbacuje i ne šalje se potvrda prijema, što izaziva izvorni računar da ponovo pošalje segment. Ako je sve u redu, čita se redni broj i rekonstruiše se prvobitna poruka. Ako segment koji je stigao nije po redu, prijemni računar zna da je još materijala na putu.
TCP se bavi kontrolom protoka kako bi spriječio da brzi predajnik pretrpa porukama sporog prijemnika koje on ne može da obradi.
UDP je jednostavan, nepouzdan, beskonekcioni transportni protokol za aplikacije koje ne zahtjevaju strogu kontrolu grešaka i redoslijeda pristizanja paketa. Radi se o aplikacijama kao što su one koje prenose audio i video, kod kojih je brza isporuka paketa važnija od precizne isporuke. Koristi se za vremenski kritične poruke. Za razliku od TCP, on ne vraća potvrde dobrog prijema. Zato se koristi za slanje poruka koje ne zahtijevaju garanciju isporuke, kao što su poruke koje se koriste za upravljanje mrežom ili prikupljanje statistike o radu mreže.
Aplikacioni sloj
TCP/IP model ne predviđa prezentacioni i sloj sesije, već su funkcije ovih slojeva pripojene aplikacionom sloju. To znači da aplikacije moraju samostalno da realizuju funkcije koje se odnose na sesiju i prezentaciju podataka, ako su im takve funkcije uopšte potrebne. Aplikacioni sloj sadrži veći broj protokola visokog nivoa. Prvobitno su razvijeni protokoli: TELNET (virtuelni terminal), FTP(File Transfer Protocol) – protokol za prenos fajlova i SMTP (Simple Mail Transfer Protocol) – protokol za prenos elektronske pošte. Vremenom, aplikacioni sloj je proširen brojnim protokolima, od kojih su najznačajniji: DNS (Domain Name System) – za preslikavanje imena hostova u njihove mrežne adrese i HTTP – za pribavljanje strana na Web-u.
TELNET je protocol za simulaciju termiala koji omogućava pristup lokalim računarima sa udaljenih računara i drugih udaljenih uređaja.
FTP je servis koji može biti korišten za transfer podataka sa jednog na drugi računar. Uobičajena upotreba je kada se softver na korisnikovom računaru koristi da komunicira sa FTP serverom na Internet-u.
“Downloading” je pojam koji označava transfer datoteka sa udaljenog računara na sopstveni računar.
“Uploading” se događa kada korisnik transferuje datoteku sa svog računara na udaljeni računar.
SMTP je protocol za slanje i transfer e-mail-a. Može se koristiti za slanje e-mail-a na SMTP server na mreži ili kao e-mail proslijeđivač (relay), za slanje e-mail-a između SMTP servera na Internet-u. Može se urediti da ima “post office” (e-mail memorijski proctor) u koji dostavlja e-mail.
DNS razrješava ime domena i pretvara ga u numeričku IP adresu.
HTTP je servis aplikacionog sloja koji omogućava komunikaciju između korisničkog Web pretraživača (browser) i Web servera. Koristi se za transfer dokumenata kreiranih pomoću jezika HTML – Hypertext Markup Language. Korisnik može unijeti adresu dokumenta zvanu Uniform Resource Locator – URL u pretraživačku aplikaciju. Verzije HTTP-a su sigurni HTTP (S-HTTP) i Secure Sockets Layer (SSL). One omogućavaju siguran transfer dokumenata koristeći metode šifrovanja (encryption).
POP je protocol za prenos e-mail poruka sa mail servera na klijentski računar. Poslednja verzija ovog protokola je POP3.
Pored ovih postoje i drugi protokoli koji se manje koriste u praksi.