Statički segment i statičke stranice
Rad sa particijama
Upravljanje memorijom pomoću particija karakteriše kontinualna dodjela memorije. Uvođenje particija je jednostavan metod koji omogućava višeprogramski rad, tj. da više programa koji se izvršavaju bude u isto vrijeme u operativnoj memoriji. Memorija se dijeli na kontinualne dijelove koji se nazivaju particije. U zavisnosti od toga kada i kako se particije kreiraju i modifikuju razlikujemo statičke i dinamičke particije.
Statičke particije
Upravljanje memorijom pomoću statičkih particija je jedan od najosnovnijih načina upravljanja memorijom. Za višeprogramski rad neophodna je dodjela više particija. Memorija se dijeli u particije fiksne veličine, kao što je to pokazano na slici 1. Particije su fiksirane u vrijeme inicijalizacije sistema i ne mogu se mijenjati u toku izvršavanja programa. Svakoj particiji se dodjeljuje po jedan proces. Programi se raspoređuju tako da budu smješteni u najmanjoj particiji koja je dovoljno velika da prihvati cio program. Izvršni program koji je pripremljen za izvršavanje u datoj particiji ne može da se izvršava u nekoj drugoj particiji bez ponovnog povezivanja (eng. relinking).
Kod ovog načina upravljanja memorijom postoji potreba zaštite koda operativnog sistema od mogućih promjena od strane korisničkih procesa. Zaštita se može uraditi pomoću baznog i graničnog registra.
Dinamičke particije
Kod upravljanja memorijom pomoću dinamičkih particija u operativnu memoriju se može učitati onoliko programa koliko ima slobodne memorije. Particije nisu fiksne veličine, kao što se vidi na slici 2. Veličina particije odgovara veličini programa koji je učitan. Nakon učitavanja programa u particiju, adrese programa su fiksne, tako da nije moguće premještanje programa u drugu particiju. Operativni sistem za svaku particiju čuva sve bitne podatke kao što su veličina i početna adresa.
Za razliku od statičkih particija, kod dinamičkih particija veličina particija se određuje prema veličini programa i to u trenutku unošenja programa u memoriju.